Άρρωστες Σκέψεις

Έχω από τη στιγμή που ξύπνησα, μία δύο ώρες περίπου, που ψάχνω. Ξεκίνησα την έρευνα για αυτό που γράφω. Η επαφή μου με τη ναρκοκουλτούρα είναι ελάχιστη σε σχέση με το βάθος που θέλω να φτάσω στο μυθιστόρημά μου. Πίσω παίζει η γνωστή μου μουσική. Ελληνικό ραπ, σκέτος καφές και στριφτό. Το ότι παράτησα τη μία από τις τρεις δουλειές μου για αυτό τώρα με δικαιώνει όσο ποτέ.  Ψάχνω λοιπόν για τη σίσα (ή το σίσα, αλλά προτιμώ το θηλυκό του). Κοίταξα ιατρικά άρθρα, μελέτες, πολιτιστικά και οικονομικά στοιχεία για την επέκτασή του, και μερικά ντοκιμαντέρ. Πώς κατέληξα να βλέπω προσεκτικά, και πάλι pause-play-freeze frame, κλιπ των RNS; Τελικά εκεί θα βρω την απάντησή μου μάλλον. Ψάχνω λοιπόν στίχο-στίχο να βρω τα συναισθήματα που θέλω. Το ραπ δεν είναι μόνο αυτό, σαφώς, αλλά για ότι κι αν έχω γράψει είχε κάτι να μου δώσει. Κάπως έτσι έφτασα να βλέπω για πολλοστή φορά τη συνέντευξη του (προσωπικού μου αγαπημένου, ενός από τις μούσες μου θα έλεγα) ΤΖΜΛ στο VICE. Έχουν στείλει ένα σχολιαρόπα

Τόσα που έπρεπε να έχουμε πει. Δεν ειπώθηκαν ποτέ. Αναλώσαμε το χρόνο που μας δόθηκε σε στιγμιαίες ηδονές. Απορροφηθήκαμε στα κορμιά και τις αισθήσεις. Πόσα ήθελα να σου πω και δεν τόλμησα… Πόσα είχες να μου πεις κι εσύ; Ίσως βέβαια τα λόγια να είναι ασήμαντα. Τι σημαίνουν αν δεν πλαισιωθούν από τις κατάλληλες πράξεις; Ίσως κάθε φιλί, κάθε άγγιγμα να περιελάμβανε όσες λέξεις σχηματίζονταν στο μυαλό μου. Αν όμως ισχύει αυτό, γιατί μου λείπει κάτι; Νιώθω πως κάτι δεν έγινε σωστά. Κάπως αλλιώς έπρεπε να το έχουμε αντιμετωπίσει. Δεν είμαι σίγουρη. Απλά προσπαθώ να δικαιολογήσω αυτό το κενό μέσα μου. Κάθε φορά που σε σκέφτομαι χαμογελάω. Τις τελευταίες μέρες μόνο κάτι με ενοχλεί. Είναι το αν… Αν είχαμε μιλήσει παραπάνω; Ίσως να ήταν αλλιώς. Τότε ίσως να πίστευα πως σπατάλησα το χρόνο μας για ανούσιες κουβέντες που δεν πιάνουν μία. Κι όμως μου άρεσαν πολύ οι κουβέντες μας. Εσύ μου άρεσες. Ο τρόπος που απαντούσες, ειδικά μετά τις τρεις. Ο τρόπος που με αντιμετώπιζες. Ο τρόπος που άρπαζες

Βρέχει ευθυνες. Είναι χοντρές, σα χαλάζι. Πέφτουν στα μούτρα μου και πονάω. Ομπρέλα δεν έχω. Την πούλησα για να βάλω στα παπούτσια μου καινούριες σόλες. Προχωράω. Κάποιος στο δρόμο με λυπήθηκε μάλλον. Μου'πε να μοιραστούμε τη δική του. Δεν ήθελα αλλά επέμεινε. Στην αρχή μας κάλυπτε. Μα όσο βάραινε η βροχή τόσο την τράβαγε στη μεριά του. Προφασίστηκα πως άλλαζα κατεύθυνση κι απομακρύνθηκα. Λίγα στενά πιο πέρα βρήκα ένα παγκάκι. Έκατσα να πνιγώ, αλλά τελικά καταλάγιασε. Κι όταν έκοψε τελείως τους είδα όλους να βγαίνουν ξανά στους δρόμους. Μερικοί κρατάνε τις ομπρέλες τους σφιχτά. Άλλοι δείχνουν σαν να μην κατάλαβαν τίποτα. Βλέπω ξανά την ομπρέλα που για λίγο με φιλοξένησε. Μου ζητάει να του παραχωρήσω λίγο απ το παγκάκι να ξεκουραστεί. Κι εγώ, απ τη μεγάλη μου καρδιά, σηκώνομαι και του το παραχωρώ ολο. Κάθεται και με κοιτά με απορία. Φεύγω. Είναι καιρός να στρώσω τις καινούριες σόλες μου.

 Έξυπνη με την έννοια της Μαλβίνας. Της Μαλβίνας που δε γνώρισα αλλά μου άφησε λίγα στοιχεία να πάω παραπέρα. Έξυπνη με την έννοια της απογοήτευσης που δε μου άφησε άλλο, παρά μόνο το έξυπνο σημείο του εγκεφάλου προς χρήση. Τα υπόλοιπα, όπως αυτό της συμπόνιας η της ανοχής, έκλεισαν προσωρινά λόγω εκνευρισμου. Επέρχεται κυνισμός. Καλή μας μέρα! Σάββατο πρωί λοιπόν, στη δουλεία και πάλι. Όχι, δεν είναι λάθος ο τόνος. Όχι, δεν είμαι κουμούνι. Κουρασμένη είμαι. Γενικά δε λες πως ζούμε σε άριστα επίπεδα. Ο λόγος βέβαια είναι πως οι ίδιοι βάλαμε πολύ υψηλά στάνταρ, κι αν ποτέ καταφέρει να τα φτάσει πάνω απο το 2% του πληθυσμου, θα είναι επειδή γυρίσαμε στην πρωτόγονη μορφή μας. Αναγκαστικά βάζω και τον εαυτό μου στο σύνολο εφόσων ζω βάσει δυτικού μοντέλου. Το τι παίζει στο μυαλό μου είναι πειραματικός κινηματογράφος για έναν. Μια από τη μάζα λοιπόν κι εγώ. Δεν το παίζω υπεράνω υλισμού, αντιθέτως. Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου. Τον πιάνω να ξενερώνει όταν δε φτάνουν τα λεφτά για 2

Το παρακάνω κάποιες φορές. Πέφτει κατάθλιψη.  Δώστε μου κάνα ελαφρυντικό όμως.  Λίγο το ψυχόδραμα, λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν, λίγες αντοχές. I'm only human, after all. . . Στις μέρες που ότι κι αν πεις, ότι κι αν κάνεις, κατακρίνεται ακόμα και από κοντινά σου άτομα βρίσκεις εξόδους απελπισίας. Εμένα η παρηγοριά μου είναι να γράφω. Είναι ρε παιδί μου απελευθερωτικό. Απότυπώνεις τους κωδικούς σου και παραπέμπεις σε ενδόμυχες σκέψεις, λίγο άρρωστες, λίγο καταστροφικες. Νταξει, τι να κάνω;  Πρέπει κάπου να τα βγάλω για να μην κάνω κάνα μπαμ. Γιατί εκεί δεν έχει γυρισμό. Είναι δύσκολα τα πράγματα παιδιά, για όλους μας. Προσωπικά δε θέλω να καταλήξω σε μόνιμη νταγλα από συνταγογραφούμενες μαστούρες. Προσπαθώ να κρατήσω ένα κεφάλι ψηλά κι ένα ηθικό ψηλότερα. Δεν θέλω να καταλήξω σαν εκείνο τον καημένο που ακούσαμε στις ειδήσεις να βάζει το πιστόλι στο λαιμό του γιατί είδα κι ένιωσα αυτούς που άφησε πίσω του. Δε θέλω να προκαλέσω τόση θλίψη σε κανέναν. Και μη σκέφτεστε "σιγά σε

Δε μπορώ πάντα να προσπαθώ κάτι να αποδείξω  Στη δουλειά πως αξίζω  Στους λοιπούς πως ζω σωστά  Σε σένα πως είμαι εδώ  Ανοίξτε τα μάτια σας πια! Δε χρειάζονται υποδείξεις  Είμαι εκεί και κάνω αυτό.  Γιατί; Γιατί έτσι ρε διάολε! Όχι δε γίνονται όλα με δόλο και σίγουρα δεν είσαι παράγοντας βάσει του οποίου πράττω  Δεν υπάρχω για σας, και συγνώμη που δε ζω βάση κάποιου μελλοντικού απογόνου  Είμαι αυτό. Είμαι εδώ. Τώρα και για μένα.  Το να σε ενοχλώ παράλογο, κατάλαβε το νωρίς  Μη ζεις ενάντια στην ιδέα που έχεις για μένα  Μείνε στο πλάι μου η άσε το χώρο μου ελεύθερο  Δίδαξε με τη δική σου σκοπιά  Ανέξου τη δική μου  Μα πάνω απ όλα η συγχώρεσε με η παράτα με Δε μπορώ να ζω στα μέσα